Rolling Stone

"Και μια μέρα στο Βερολίνο, έλαβα το τηλεγράφημα που είπαμε στην αρχή: «Εύρον πράσινην πέτραν ωραιοτάτην· ελθέ αμέσως, Ζορμπάς.»
Δεν είχα, είπαμε, το κουράγιο να τα παρατήσω όλα και να κάμω κι εγώ μια φορά στη ζωή μου μια γενναία παράλογη πράξη· κι έλαβα το γραμματάκι

που αντέγραψα στην αρχή, όπου με θεωρεί πια, και με το δίκιο του, ο Ζορμπάς, άνθρωπο χαμένο, καλαμαρά.
Από τότε δε μου ξανάγραψε· [...]

Ν. Καζαντζάκης, Βίος και Πολιτεία τού Αλέξη Ζορμπά, 

Πράσινη ήταν η πέτρα τελικά, όχι γαλάζια όπως θυμόμουν…

Αργά αλλά σταθερά, τα χρώματα –και τα μάτια – θαμπώνουν.

Η πέτρα που ξεκίνησε ως πράσινη, τριάντα χρόνια πριν, είναι σήμερα γαλάζια.

Και σε άλλα τριάντα χρόνια, θα ξεθωριάσει κι άλλο.

Λευκή πια και ολοστρόγγυλη σα βότσαλο, θα πετάξει να πάει να συναντήσει τη θάλασσα –που ήδη την περιμένει.  

"Aw, you've gone to the finest school all right, Miss Lonely":