Κλικ

Ξύπνησα από-καναπέ-κοιμωμένη και πίνοντας τον καφέ μου κοιτάζω το blog. «Στατιστική προβολών σελίδας ανά χώρα»: πράσινη η Ελλάδα, πράσινη κι η Γαλλία (η Δανάη είναι που από μόνη της πρασινίζει μια χώρα – Γεια σου κι εσένα Δαναούλα!). 

Οι εικόνες και τα λόγια από χθες.

Η Μαρία Χαραμή σ’ ένα Χριστουγεννιάτικο πάρτι της Ντένης, υπέρκομψα λεπτή με little black dress, κάθεται αναπαυτικά σταυροπόδι πάνω στο πάσο της κουζίνας. Κλικ. Στοπ καρέ.

«Μ’ αρέσει που μιλάς όπως γράφεις» μου είπες, -«Δεν μιλάω όπως γράφω, γράφω όπως μιλάω, γι αυτό δεν θα γίνω ποτέ πραγματική συγγραφέας».

Κι ο κόσμος ζουζουνίζει γύρω – γύρω- όλοι, κι ένα δέντρο λεπτό, πολύ λεπτό για να το δεις χωρίς γυαλιά, ανθίζει μόνο με το κελαριστό γέλιο των γυναικών γύρω του, χωρίς νερό, χωρίς φως, όπως μόνο αυτοί που εκτιμούν τον ήχο του γέλιου, ανθίζουν.

Και φυσάει ένα αεράκι ανοιξιάτικο, κι ας είναι φθινόπωρο κι ας είμαστε κι εμείς φθινοπωρινοί, ίσως και χειμωνιάτικοι, και μεγάλοι πια, και κουρασμένοι και αυτοδίδακτοι, εν τέλει.

Και πάλι ήρθε η νύχτα απόψε, μέσα στα υπνοδωμάτια μόνο ήσυχες αναπνοές παιδιών κάτω από γαλάζια παπλώματα, (slumber party, 3 μικρά αγόρια). Βάζω ένα gin tonic και τον Chet Baker. Το τέλειο μικρό σύμπαν.

My Funny Valentine. Κλικ. Μέχρι το στοπ καρέ. 

Ο Μάλαμας και ο πόνος (του δοντιού)

Μια φορά είχα έναν οδοντίατρο που τον έλεγαν Ντίνο.

Ο Ντίνος ήταν πολύ καλός φίλος και πολύ κακός οδοντίατρος. Επίσης ήταν φανατικός λάτρης του Μάλαμα. 

Δηλαδή φαντάζομαι ότι όταν ο Μάλαμας γύριζε σπίτι από μια συναυλία και τον ρωτούσε η (εκάστοτε) γυναίκα του και (κάποια από) τα παιδιά του, πως πήγε η βραδιά, ο Μάλαμας απαντούσε: «Τα γνωστά… πολύς κόσμος…ο Ντίνος ο οδοντίατρος…μια απ’ τα ίδια».  

Ο Ντίνος έπαιζε Μάλαμα συνέχεια στο ιατρείο του, ενώ έκανε τη δουλειά του.

Το θέμα ας πούμε, πήγαινε ως εξής: ο Μάλαμας: «Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχω ζήσει», ο Ντίνος: «Μούδιασε?», ο Μάλαμας : «Δεν χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει», ο Ντίνος: «Eίναι αντανακλαστικός πόνος από τον προγόμφιο - σαν να ‘ταν όλα ψέματα, στάχτες κι αποκαΐδια», (τραγουδιστά το δεύτερο μέρος –ή και το πρώτο)…  

Να και μια ιστορία του Μάλαμα, όπως την διηγήθηκε ο ίδιος στο Ντίνο (τον έναν και μοναδικό groupie-οδοντίατρο):

«Όταν ο Σωκράτης -(οικειότητες)- έγραψε το τραγούδι Του Ασώτου, το έπαιξε στη μάνα του για να του πει τη γνώμη της. Η μάνα το άκουσε προσεκτικά και απεφάνθη: «Τι να σου πω παιδάκι μου, καλό είναι…αλλά γίνεται το γουρούνι, μοδίστρα?»

Και η δική μου ιστορία για το Μάλαμα, ένα όνειρο που άκουσα να διηγήται στη μία και μοναδική συναυλία του, που έχω πάει -(μαζί με το Ντίνο, ο οποίος όμως καθόταν πάνω στη σκηνή, σε μία πλαστική καρέκλα).

 Και είπε, (ο Σωκράτης):

«Είδα ένα όνειρο, ότι πέθανα και πήγα στον Κάτω Κόσμο κι εκεί έψαχνα, αναζητούσα απεγνωσμένα, να βρω τη μάνα μου.

Συναντάω έναν πεθαμένο και τον ρωταώ «Μήπως είδες τη μάνα μου?», -«Θα στρίψεις δεξιά, μετά αριστερά και στον τρίτο δρόμο θα τη βρεις». Περπατάω, ακολουθώ τις οδηγίες, ψάχνω, ψάχνω αλλά πουθενά. Ρωτάω δεύτερο περαστικό, τα ίδια. Μετά και τρίτο. «Πήγαινε ευθεία και στο δεύτερο σπίτι που θα συναντήσεις θα τη βρεις». Πηγαίνω ευθεία, βρίσκω το σπίτι, κτυπώ την πόρτα και μου ανοίγει μια γυναίκα. Δεν είναι όμως η μάνα μου, είναι μια άγνωστη.

Συμπέρασμα: ο θάνατος είναι μια προσωπική υπόθεση».    

Οι δρόμοι μας, ο δικός μου, του Ντίνου και του Μάλαμα χώρισαν.

Η καινούργια μου οδοντίατρος, η Σοφία, βάζει μόνο κλασική μουσική στο οδοντιατρείο. Συγκεκριμένα Στραβίνσκυ.

Που ταιριάζει τέλεια με τον οδοντιατρικό τροχό.   

How Kevin Dolenz ruined my love life

Στην ταινία St Elmo’s Fire, (major rotten tomato 1985, αντί-σινεφίλ, και γενικώς a bunch-of-good-looking-people-flirting-with-the-camera), υπήρχε ένας χαρακτήρας που λεγόταν Kevin Dolenz και τον έπαιζε, (άντε τον ενσάρκωνε), ο Andrew McCarthy.

H πιο ενδιαφέρουσα ατάκα που λέει αυτός ο χαρακτήρας σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι: “Quick, what’s the meaning of life?”

Στην ταινία παίζουν κι άλλοι, πραγματικά ωραίοι και εντυπωσιακοί: ο Rob Lowe που είναι και sax player και για τον όποιο έλιωνε όλη η 16χρονη Αμερική τότε. Ο Emilio Estevez, αθλητικός και σέξι.

Σε σχέση μ’ αυτούς, ο Kevin Dolenz – McCarthy είναι..πως να το πω με τακτ?.. Μια μύξα.

Όμως, ενώ οι άλλοι χαρακτήρες είναι χαρούμενοι και ζωηροί, πάνε, έρχονται, πηδάνε, ιδρώνουν, παίζουν basketball κτλ., ο Kevin σκέπτεται!

Ο Kevin είναι noir, (όσο noir μπορεί να είναι ένας Αμερικάνος), ο Kevin είναι ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση, ο Kevin υποφέρει μυστικά, ο Kevin δεν μιλάει πολύ…Ο Kevin ρωτάει: “Quick, what’s the meaning of life?"

Λοιπόν, από όλους αυτούς, τους ωραίους που παίζουν basketball και μπορούν να αγαπήσουν, βρε αδελφέ, ποιος μου άρεσε εμένα τότε?

Ο βλαμμένος.

Αυτός που δεν παίζει τίποτα   

Ο Kevin.

Και αυτό το κουσούρι με ακολουθεί μια ζωή.

Η αναλύτρια θα πει άλλα, η life coach θα πει άλλα, η θεία μου η Ιωάννα (που ήταν ίδια η Άβα Γκαρντνερ στα νιάτα της), εντελώς άλλα.

Εγώ όμως ξέρω! Kevin Dolenz ruined my love life forever.