Back by popular request από τον (έναν) αναγνώστη μου.
Φεύγω, λίγο tipsy, λίγο τύψη, από το θόρυβο και τους φίλους, πέφτει σούρουπο στο Κολωνάκι -με ότι σημαίνει ο όρος Κολωνάκι. Το υπόγειο της Νιόβης, τις σαλάτες και την ασταμάτητη πάρλα του Harmon, ένα ντους μετά τη θάλασσα το καλοκαίρι, και τσουπ στα μπαρ της Χάρητος. Μετά η Δεξαμενή με ένα παιδί στο καρότσι, μετά στην τσουλήθρα κι άλλος ένας αγκαλιά στο μάρσιπο. Ύστερα η μαμά μου με μαύρα στη Σπεσίππου. Πωπω πως γλιστρά αυτός ο δρόμος όταν βρέχονται τα πεσμένα φύλλα της ακακίας από τη βροχή του Σεπτέμβρη. «Τώρα θα πέσει» να λέω και θα τη μαζεύω με τα λασπωμένα μαύρα από το πεζοδρόμιο. Είναι κι ανισσόροπη έτσι κι αλλιώς. Κι έτσι τη στήριζω από το μπράτσο κι άλλοτε, όχι από το μπράτσο, με τα λόγια μόνο και με τη γλύκα της φωνής.
Κι ενώ κατεβαίνω αυτά τα γλιστερά, όπως λέγαμε πεζοδρόμια, αναρωτιέμαι, να πάω ή να μην πάω, κι άλλη γλιστερή ατραπός. Κι ενώ όλα είναι όπως θα μπορούσαν να είναι, ήσυχα και φωτεινά, ένα από τα τελευταία Κυριακάτικα απογεύματα του Απρίλη, μυρίζω –στο μυαλό μου, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα –πεόνιες.
Είναι κάπως έτσι οι πεόνιες, τα αγαπημένα μου λουλούδια όταν είμαι χαρούμενη - όταν είμαι λυπημένη είναι τα κυκλάμινα, -μην μπερδεύεστε:
Και μυρίζουν κάπως έτσι:
Θέλω να είναι σαν ταινία για να πάω, αλλά κάτι δεν είναι σαν ταινία, τουλάχιστον όχι όπως παλιά…
Σταματάω στην Ασκληπιού και παίρνω έναν freddo, για να το σκεφτώ καλύτερα, κοντά στη Μασσαλίας που ήταν τα Γαλλικά μου (annexe centrale) και κάτω από την οδοντίατρο, που με είχε κοιτάξει με κωμικό πάθος ένα απόγευμα ο Βλαβιανός, ένα απόγευμα μετά τη νάρκωση.
Το καφέ είναι σ’ αυτό το χρώμα που λέμε κοραλλί, («Κοραλί μου» που με φωνάζει κι η Θεανώ), και το κορίτσι που σερβίρει κάθεται και στρίβει τσιγάρα και πίνει ένα ελαφρώς ζεστό πια, άσπρο κρασί. Ο ήλιος μπαίνει πλάγια, απογευματινά, από τα παράθυρα, και είναι λίγο σαν ταινία, αλλά όχι όσο χρειάζεται. Και παίζει αυτό το τραγούδι:
Επειδή δεν υπάρχουν συμπτώσεις, είναι ξεκάθαρα πια ένα θέμα either – or.
Δεν πάει στο διάολο λέω.
Πετάω δύο, τρία χρόνια από το –κοραλλί – παράθυρο.
Δεν είναι either, είναι μόνο or.
