Amelie για μία ώρα

Έχω μια παιδική φίλη που τη λένε Μ. και η οποία σε όλη τη διάρκεια του Λυκείου, είχε μία παράξενη εμμονή με έναν συγκεκριμένο συμμαθητή μας.

Ο συμμαθητής αυτός ήταν ομοζυγωτικός (identical) δίδυμος με εε.. τον αδελφό του, πράγμα που καθιστούσε την παρακολούθηση του ανυποψίαστου θύματος μια εξαιρετικά tricky υπόθεση, αφού ποτέ δεν ξέραμε αν παρακολουθούσαμε αυτόν που "αγαπούσαμε" ή τον άλλον.

(Αργότερα έγινε τρομπετίστας και μάλλον είναι και gay οπότε τσάμπα οι παρακολουθήσεις –αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης, αυτή η ιστορία ανήκει στη Μ.).

Η Μ., ένα απόγευμα που πίναμε κάτι (κακάο υποθέτω γιατί η καφεΐνη δεν είχε μπει ακόμα στη ζωή μας), μου είπε : «Ξέρεις τη νύχτα όταν ξυπνάω και πάω να πιω νερό, το πάτωμα της κουζίνας είναι τόσο πολύ γεμάτο με κατσαρίδες που είναι ολωσδιόλου μαύρο, και δεν έχω που να πατήσω. Υπάρχουν κατσαρίδες παντού, σε κάθε ένα πλακάκι, σε κάθε ένα τετραγωνικό!!». Μια περίεργη ιστορία που οκ, ίσως κάπου, κάποτε μπορεί να συμβεί. Δεν έδωσα βάση.

Άλλη ιστορία, άλλη μέρα. Η Μ. είχε αγοράσει ένα ζευγάρι μπαλαρίνες, μπλε ίσως. Μου λέει «Αυτές οι μπαλαρίνες, όπως τις κοιτάς, δεν μοιάζουν με φασολάκια»? –Τι φασολάκια Μ.? -«Φασολάκια φρέσκα, πράσινα». Δεν έμοιαζαν πολύ, συγκεκριμένα δεν έμοιαζαν καθόλου αλλά για να μην τη στενοχωρήσω, οκ μοιάζουν κάπως –αν τα κοιτάξεις από τη σωστή γωνία, έχεις πιεί 4 βότκες και έχεις το μυαλό σου αλλού…

Τα χρόνια πέρασαν η Μ. πήγε στην Αγγλία για σπουδές, εγώ πήγα παντού - (που είναι όπως λένε, το μέρος που πάνε τα κακά κορίτσια)-, και μετά πήγα στο Λυκαβηττό, έκανα παιδιά, έγινα domesticated και πήρα SUV.

Ένα βραδάκι χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Μ. «Τι κάνεις, πως είσαι, πως χαθήκαμε!!!», -«Εσύ τι κάνεις πες μου!!». Η Μ.: «Καλά, καλά είμαι, αλλά μου έχει συμβεί το πιο απίθανο πράγμα: Ζω τη ζωή της Amelie! Δηλαδή ξυπνάω το πρωί και ζω σκηνές από την ταινία, κάθε μέρα όμως! Άρα για να ζω τη ζωή της, είμαι εν τέλει η Amelie. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έχω σχέση με τον Χόρχε Ντον, που αν θυμάσαι είναι ο πρωτοχορευτής των Μπαλέτων του 20^ου αιώνα, του Μορίς Μπεζάρ, και όλες οι άλλες που είναι στο corps-de-ballet, με ζηλεύουν που εγώ είμαι και solist….».

Η Μ. μπορεί να τρελάθηκε καλλιτεχνικά και με μπρίο, αλλά για μένα ήταν η πρώτη άμεση επαφή με την ψυχική ασθένεια και με άφησε τρομοκρατημένη και πανικόβλητη.

Έκανα –παράλογα - σενάρια για το πώς μπορεί η Μ. να έρθει στο σπίτι μου μια μέρα που θα λείπω και να βλάψει τα παιδιά μου. Να γυρίσω από το γραφείο και να την βρω να κάθεται στον καναπέ μου, με μάτια που γυαλίζουν, σαν τον Τζακ Νίκολσον στη «Λάμψη».

Είπα στη νταντά να μην ανοίγει σε κανέναν. (Η οποία νταντά ήταν σαφώς πιο τρελή και πιο επικίνδυνη από τη Μ. και ζούσε ΜΕΣΑ στο σπίτι, but anyway..).

Χρόνια πέρασαν που απέφευγα τα τηλεφωνήματα της Μ..Μου ξυπνούσαν έναν κόσμο που φοβόμουν ότι υπήρχε. Που δεν ήθελα να δω. Και ντρέπομαι.

Πριν από 2 εβδομάδες με βρήκε μέσω facebook. Θέλει να γίνουμε «φίλες», έχει γράψει κι ένα βιβλίο και θα μου το στείλει. Ήταν λογική και τρυφερή.

Σκέφτομαι να μου δώσω άλλη μια ευκαιρία να γίνω άνθρωπος.

Η λογική ή η τρέλα είναι μια χρονική απόφαση: Θέλεις να είσαι η Amelie για μια ώρα ή για μια ζωή?

Rock, και ενίοτε Roll.

Έρχεται μια μέρα που ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι πια νέος.

Για μένα ήταν η μέρα που έκλεισε το Rock n' Roll.

To Rock n' Roll ήταν το απόλυτο joint των 90s που πηγαίναμε εεε.. κάθε βράδυ.

Ήταν το joint που πήγαινες μόνος σου με τη σκέψη ότι σίγουρα θα βρεις κάποιον γνωστό εκεί.

Και για να μην το κουράζουμε το πράγμα, δεν ξεχνάω τα εξής δύο περιστατικά:

Περιστατικό Α

Είμαι με τον Κυριάκο στην αριστερή γωνία κάτω από το booth του dj και πίνουμε.

Όχι date, φίλοι. Πίνουμε, μιλάμε, μιλάμε πίνουμε! Και όταν τελειώνουν πλέον όλα τα πιθανά θέματα συζήτησης, στύβω το μυαλό μου και δεν μου έρχεται απολύτως τίποτα άλλο να πω, λέω: «Ωραία ψωμιέρα». –«Ναι», λέει αυτός.

Πίνουμε λίγο ακόμα και φεύγουμε.

Βγαίνουμε έξω και αφού έχουμε περπατήσει 50 μέτρα, ο Κυριάκος βάζει το χέρι του κάτω από το μπουφάν του και εμφανίζει, τι άλλο? Την ψωμιέρα! Εκεί κατάλαβα ότι μάλλον έχει ένα crush on me. Εγώ πάλι, όχι. Όμως την ψωμιέρα την έχω ακόμα και τη χρησιμοποιώ, και είναι η ψωμιέρα μου και την αγαπώ, και συγκεκριμένα είναι αυτή:

Περιστατικό Β

Βγαίνω από το Rock κλαίγοντας ένα βράδυ γιατί με κάποιον έχω χωρίσει (δεν θυμάμαι με ποιόν –σαν τη Madame Bovary, τα ψώνια και οι έρωτες έχουν καταστρέψει τη ζωή μου-), και συναντώ το Σβορώνο. Μου λέει «Γιατί κλαις?» γιατί έτσι κι έτσι του λέω. «Καλά, μην κλαις, μου λέει, θα γνωρίσεις άλλον. Προς το παρόν, μήπως μπορείς να με βάλεις μέσα και φεύγεις μετά?».   

Και τώρα τα τρία τραγούδια που έπαιζε ανυπερθέτως, απαραιτήτως και οπωσδήποτε κάθε βράδυ το Rock, τo 1990:  

 Και το τέλειο:

Η Αμίνα λέει ότι όταν θα καλέσουν πάλι την κλάση μας ως αδελφές-νοσοκόμες ανδρών βαμπίρ, ο τόπος συνάντησης θα είναι το Rock & Roll. Θα πρέπει λέει να φοράμε perfecto και μίνι, όπως τότε.

Το Rock n' Roll έκλεισε, οι άνδρες βαμπίρ υπάρχουν ακόμα, τα perfecto έγιναν Manolos και η ζωή συνεχίζεται… 

Αιώνιος θαυμαστής

Όπως σας έχω ξαναπεί, (αλλά μυαλό δε βάζετε), κάθε femme fatale που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει έναν αιώνιο θαυμαστή.

Η δική μου ιστορία με τον Χ. κρατάει 20 χρόνια και είναι ανολοκλήρωτη και ανεκπλήρωτη.

Γιατί έτσι θα έπρεπε να είναι.

Γιατί να καταστρέψει κανείς μια ιδανική σχέση?

Μου λέει: «Είσαι η ύστατη ελπίδα που συνθηκολογώ», «Για μένα θα είσαι πάντα 26 χρονών –όσο όταν σε γνώρισα», μου γράφει ποιήματα και μου κλείνει ραντεβού στα οποία δεν πάει κανείς από τους δυό μας.

Αντιγράφω το πιο αγαπημένο μου ποίημά του, πριν το πάρει η λήθη:

Μάης του εβδομήντα επτά.

Θα έγραφα:

<<τα βήματα του αργά στο βρεγμένο πεζοδρόμιο δεν αποφεύγουν την μοίρα του >>

αλλά γράφω:

<<η νύκτα αυτή δεν σκότωσε τα όνειρα του αλλά και η ημέρα δεν θα δει το χαμόγελο του>>

Μάης του εβδομήντα επτά.

Θα έγραφα:

<< το σώμα του βαρύ σήκωνε τις έγνοιες του και το παλτό του στάζει σκέψεις>>

αλλά γράφω:

<< η ζωή του γέμισε απρόσμενο πλήθος αλλά η μοναξιά του απέκρουε την συνήθεια>>

Μάης του εβδομήντα επτά.

Θα έγραφα:

<<τα χέρια του σήμερα μόνο λεφτά, τσιγάρα, μολυβιά και χαρτιά θ’ αγγίξουν>>

αλλά γράφω:

<<ψαχούλευε τις τσέπες του γυρεύοντας το κορμί του έρωτα και την χαρά του χθες>>

Μάης του εβδομήντα επτά.

<<πατήματα γοργά στον τρελό χορό των ονείρων της υγρής νύκτας

και το χαμόγελο της μέρας σβησμένο, πάνω από τις έγνοιες ,

χωμένος μέσα στο πλήθος, οι σκέψεις της μοναξιάς παλτό στη βροχή της συνήθειας

και μολύβια, χαρτιά, τσιγάρα στις άδειες τσέπες του,

και η συνέχεια στο κορμί του χθες, ψίχουλα του έρωτα>>

                                                                      θα έγραφα

                                                                      και γράφω τέλος - συνέχεια - αρχή

                                                                                  και αρχή - συνέχεια βροχή.

Και η original femme fatale (το πρόγραμμά μας είναι μουσικο-χορευτικό):

Ο Αριστοφάνης και ο Gatsby

Μια ιστορία που μου είπε εχθές το βράδυ η φίλη μου η Άννα, over gin and tonics :

«Ο Αριστοφάνης, αρχίζει τις Όρνιθες ως εξής:  Στην αρχή υπήρχε το Χάος.

Μετά το Χάος ήρθε η Νύχτα και το Έρεβος.

Και από τη Νύχτα και το Έρεβος γεννήθηκε ένα αυγό (ή αβγό αν είστε κάτω από 40).

Και ξέρεις τι βγήκε από το αυγό? (-όχι, όχι, μια κότα όπως νομίζαμε όλοι αρχικά).

Από το αυγό, βγήκε ο Έρωτας».  

Λοιπόοον, από αυτή τη δραματουργία του 400 π.χ. ξεκινούν, πιθανότατα, όλα τα δεινά του Κόσμου. Διότι κανείς δεν θα ερωτευόταν όπως ερωτεύεται, αν δεν είχε πριν διαβάσει για τον έρωτα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Gatsby. O Gatsby πολύ με έχει απασχολήσει, τελευταία. Δηλαδή, σκέφτομαι τους βαθμούς των παιδιών, το Gatsby, να απαντήσω στους Γάλλους,το Gatsby, να πάω super market, το Gatsby και πάει λέγοντας.    

O Gatsby λοιπόν, ξαναγυρίζει μετά από δέκα, δεκαπέντε χρόνια που έχει χωρίσει με τη Mia Farrow, κτίζει ένα παλάτι δίπλα στο δικό της (παλάτι), γεμίζει μια ντουλάπα του με τόσο ωραία πουκάμισα που την κάνει να κλαίει όταν τα βλέπει, και γενικώς βγάζει όλη του τη νεύρωση πάνω στην έρημη αυτή γυναίκα.    

Έχω μεγάλη αγωνία αν την αγαπάει πραγματικά ο Gatsby τη Mia. Δηλαδή αν ο Gatsby δεν αγαπάει τη Mia, αλλά ο έρωτας είναι μια νεύρωση που παίρνει όποιον βρίσκει μπροστά του… Αν ο Gatsby είναι σ΄έναν πόλεμο με τον εαυτό του, (“There are games you can’t win cause you play against… you” -Dr Seuss), και η Mia είναι απλά μια παράπλευρη απώλεια, τότε, ναι τότε, ο Δυτικός Πολιτισμός καταρρέει, ο Έρωτας καταρρέει και εγώ δεν αισθάνομαι και τόσο καλά τελευταία –που λέει και το ανέκδοτο.     

Επίσης το άλλο θέμα που με απασχολεί, (εκτός από το αν το ροζ μπαίνει με τα λευκά ή με τα χρωματιστά), είναι αν η Mia στο τέλος όντως προδίδει τον Gatsby επειδή είναι μια αστή του κερατά, γεμάτη ταξική απέχθεια, –money cant buy you love Gatsby -, είναι βολεμένη στον πλούσιο γάμο της και στο τέλος σίγουρα θα συμπράξει με τη δική της τάξη, ή αν συμβαίνει κάτι άλλο.

Δηλαδή αν στην ουσία «του τα ‘χει μαζεμένα», τόσο πολύ που δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό της… Είναι ικανή η Mia να αγαπήσει ή φοβάται τον Έρωτα ? –που όπως όλοι πλέον ξέρουμε, βγήκε από ένα αυγό…

                                                          

Oiseau rebelle και άλλα πουλιά.

Για όσους φίλους είναι ακόμα εδώ, (θεωρητικά το χθεσινό post πρέπει να ξεπάστρεψε πέντε-έξι), σήμερα με απασχολεί ένα άλλο καυτό θέμα: οι υποθέσεις στην όπερα.

Δηλαδή, ωραία τα κουστούμια, η μουσική μπλα μπλα…αλλά η υπόθεση συνήθως κάπου χωλαίνει. Και δίνω δύο παραδείγματα για να μπείτε στο νόημα: 

Η Νόρμα

 Η Νόρμα είναι μια Γαλάτισσα που -(όπως ο Αστερίξ) - έχει ορκιστεί ότι ποτέ δεν θα την υποδουλώσουν οι Ρωμαίοι. Επίσης είναι πρωθιέρια. Και ερωτώ :μια γυναίκα που είναι α) Ορκισμένη επαναστάτρια και β) πρωθιέρια, τι κέφι να έχει για σεξ? Απάντηση: Κανένα.   

Φυσικό αποτέλεσμα: η Νόρμα κερατώνεται από τον άνδρα της με μια νεώτερη –τι πρωτότυπη ιδέα η νεώτερη, μα που το σκέφτηκε ο δημιουργός ?. Παρακάτω:

Ο Pollione (σύζυγος της Νόρμα) γίνεται μπαλάκι ανάμεσα σε σύζυγο και ερωμένη- (αυτές είναι φίλες μεταξύ τους και κατά βάσει τον έχουν χεσμένο).

Στο τέλος, ξαφνικά και ανεξήγητα η Νόρμα ρίχνει το εαυτό της στην πυρά των Δρυίδων (που είναι και υφιστάμενοί της…as if…) και ο Pollione, συγκινημένος από τη θυσία της, αποφασίζει να καεί κι αυτός.

 Και ξανά-ερωτώ εγώ τώρα, αν αυτοί οι δύο ήταν να καούν μαζί (αυτοβούλως), γιατί ναι, γιατί, η Νόρμα δεν τον άφηνε στη γκόμενα?

Πάει η Νόρμα, πάμε παρακάτω:       

La Boheme

Η πιο εκφραστική όπερα του Puccini περιγράφει την χαρούμενη ζωή των μποέμ του Παρισιού, πως είναι δηλαδή να είσαι πένης πλην χαρούμενος και κουλτουριάρης.

Ο πεινασμένος αλλά χαρούμενος (μόνο στις όπερες γίνονται αυτά), Rodolfo μοιράζεται στέγη (και νοίκι) με κάτι άλλους πεινασμένους και χαρούμενους κουλτουριάρηδες.

Ένα βράδυ του χτυπάει την πόρτα η Μιμή, (μια μοδίστρα) πεινασμένη κι αυτή αλλά όχι χαρούμενη (ο μόνος λογικός χαρακτήρας στην υπόθεση) και ερωτεύονται παράφορα.

Σε λίγο αποδεικνύεται ότι έχει φυματίωση και θα πεθάνει.

Ο Rodolfo που τη ζήλευε μέχρι τότε φρικτά, παύει να τη ζηλεύει (αμαρτία είναι άρρωστη γυναίκα), πάει στο σπίτι της και η Μιμή πεθαίνει στην αγκαλιά του. End of story.

Ποιο είναι το επιμύθιο λοιπόν από όλες αυτές τις ιστορίες?

Στην όπερα (όπως και στη ζωή), είτε είσαι πλούσιος, είτε φτωχός, είτε κερατώνεσαι είτε κερατώνεις, στο τέλος θα το φας το κεφαλάκι σου.

(«Κάθε ωραία ιστορία έχει κι ένα πικρό φινάλε», με ή χωρίς alta voce)..

Writer's Block

Επιτέλους απέκτησα το δικό μου blog για να μπορώ να κάνω κοκεταρίες του τύπου:
«Δεν μου έρχεται καμία ιδέα, φεύγω κορίτσια –έχω να γράψω και στο blog, και τέτοια..»,
αλλά.. Έχω writer’s block (blog).

Δηλαδή το blog είναι σαν σεξ. Μέχρι να το κάνεις. Μετά σου φεύγει η πρεμούρα.

Διάβασα πάντως ότι ο νούμερο ένα λόγος αποτυχίας ενός blog είναι, ότι ο blogger βαριέται και τα παρατάει (όπως ακριβώς και στο σεξ δηλαδή.).

Anyway προς το παρόν πάρτε ένα Postcards from Italy (για να δούμε πως ανεβαίνουν και τα τραγούδια – στου κασίδη το κεφάλι θα μάθω).

Ο Καρυωτάκης και το καμπαρντινάκι

Τι να λέμε για τις απόπειρες αυτοκτονίας…

Όπως λέει και η φίλη μου η Ντόρη: «Chapeau στον κύριο που είναι πετυχημένος στις αυτοκτονίες του.. (δεν υπάρχει πιο χάλι από το να αυτοκτονάς και να ξυπνάς πάλι εδώ..χάλια μιλάμε)».

Παραθέτω λοιπόν, το υστερόγραφο στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα του Καρυωτάκη γιατί πολύ μου πάει με το χαρακτήρα που ‘χω, και κυριολεκτικά σκάω, που πρόλαβε και το έγραψε πρώτος:

[Υ.Γ.] Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ.


Καλά όλα αύτα με τις αυτοκτονίες κ.τ.λ., όμως η Άνοιξη μας έφθασε και δεν θα αυτοκτονήσουμε άμεσα και μέσα στη ζέστη αδελφές μου, οπότε παραθέτω το πρώτο της Άνθος, που είναι δεν είναι άλλο από το Καμπαρντινάκι.

Shame

Πήγα στο “Shame” την Πέμπτη το βράδυ και μου άρεσε π-α-ρ-α πολύ!

Πήγα μόνη μου και άβαφτη. Διπλό τουσέ στην ανδροκρατούμενη κοινωνία της εκμετάλλευσης της γυναίκας!

Μπαίνω λοιπόν και είμαι ολομόναχη στην αίθουσα.

 Μετά από μένα μπαίνει Ωραίος – πλην κοντός / στο καθιστό δεν φαινόταν,ήταν ΟΚ – με δερμάτινο μπουφάν τύπου ήρθα-με τη-μηχανή και boat shoes (τρελαίνομαι για

boat shoes το χειμώνα, μου κάνει κουλτουριάρικο).

Μπαίνει λοιπόν και κάθεται στην ίδια σειρά με εμένα! Δηλαδή σε ένα άδειο σινεμά είμαστε δύο μόνοι, και καθόμαστε στην ίδια σειρά!

Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι μπορεί να είναι ψιλο-pervert και να μου κάνει κανένα assault και να τον τσακίσω – αλλά μετά λέω στον εαυτό μου: «Μην παρανοείς, την ταινία ήρθε να δει».

Πάει αυτό.

Στη συνέχεια μπαίνει ζευγάρι το οποίο θέλει ΚΑΙ αυτό να κάτσει στην ίδια σειρά με εμάς.

Περνάνε για να κάτσουν ανάμεσα μας- σε αυτόν και εμένα - (τι popular row ήταν αυτή η μεσαία σειρά). Λένε «Συγνώμη, να περάσουμε, είστε μαζί?» λέω «Ναι, ζευγάρι είμαστε αλλά είμαστε τσακωμένοι και (φωναχτά): «Έλα αγάπη μου, ας τα ξεχάσουμε».

Ο τύπος έχει μείνει κάγκελο. Αυτά.

Πλάκα κάνω, δεν έγιναν αυτά, αλλά τα φαντάστηκα σαν σενάριο γνωριμίας. Το έργο πάντως είναι εξαιρετικό. Όποια έχει κάνει dating σεξομανή –ή γενικώς προβληματικό –πρέπει να το δει ως crash –course. Και δεν αστειεύομαι.

Για την αγάπη της Γεωμετρίας

Ένα μικρό απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου (Για την αγάπη της Γεωμετρίας), σε σχέση με τα δύο φύλα και τη μάχη (?) τους.

Δεν σας λέω τη γνώμη μου, πείτε εσείς…

«…Τα αγόρια ανάγκαζαν πάντα τα κορίτσια να κάνουν πράγματα που δεν ήθελαν: να περιμένουν τηλεφώνημα, να παθαίνουν υστερικές κρίσεις, να ρωτάνε διαρκώς «τι σκέφτεσαι?» και να παίρνουν πίπες όταν δεν έχουν καμία όρεξη να πάρουν πίπες. Κι ύστερα δεν είναι ποτέ ευχαριστημένα: παραπονιούνται ότι τα κορίτσια είναι κρυουλιάρες, ότι γκρινιάζουν, ότι τους πιέζουν κι ότι δεν κάνουν τις πίπες με τον ενθουσιασμό που αξίζει στις πίπες. Τέλος τα’ αγόρια λένε: «Είμαι εδώ τώρα», εννοώντας «Δεν ξέρω που και με ποια θα είμαι αύριο, απόλαυσέ το λοιπόν όσο διαρκεί».

Διευκρινίζω εδώ, ότι αυτά τα σκέφτεται η Ανατολή που είναι 16 χρονών και μια ηρωίδα κάτι σαν τον Holden Caulfield του Catcher in the rye. (Άσχετο: επειδή ποτέ δεν ήμουν ικανοποιημένη με την ελληνική μετάφραση «Ο φύλακας στη σίκαλη» και πάντα προσπαθούσα να βρω έναν καλύτερο τίτλο, μια φορά είχα δει αυτόν τον καλύτερο τίτλο, σε ένα όνειρο. Όσο διαρκούσε το όνειρο θυμόμουν τον τίτλο, σίγουρα και ζωηρά, όταν όμως ξύπνησα, είχε χαθεί. Όσο κι αν έσπαγα το κεφάλι μου, είχε εξαφανιστεί μ΄ένα «παφ»! Αλλά, όπως θα έλεγε και η Μαρία, θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα ξέρω). – μου φαίνεται ότι το catcher in the rye είναι το ιερό δισκοπότηρο του έλληνα μεταφραστή –αν εξαιρέσεις τον Οδυσσέα του Joyce βέβαια, που έχει στείλει πολλούς στον τάφο.

Η στιγμή

Το επόμενο θέμα είναι πότε θα γράφω...
Εν ώρα εργασίας όπως ο Βενέζης στην Τράπεζα?
Ανάμεσα στις ασχολίες του σπιτιού, όπως η Δημουλά και η Σύλβια Πλαθ - (βέβαια η δεύτερη παρασύρθηκε λίγο με το φούρνο)..
Η Σύλβια

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, θα βρίσκω μια στιγμή. Άλλωστε αυτό με ενδιαφέρει, η στιγμή. Είμαι ανίκανη για μεγάλα κείμενα -και μεγάλα πράγματα, ίσως. Όμως κανένας δεν με συναγωνίζεται στη σκηνοθεσία της στιγμής. Αυτήν θέλω να κρατήσω. Τώρα και πάντα.

On Air

  

Γράφει ο Στέφανος Τσιτσόπουλος στο Ημερολόγιο 2012 του Ιανού (απόσπάσματα):

«Να συνθλίβω τη χλόη, να κυνηγώ και πιο πολύ να καπνίζω. Ύμνοι ολομέθυστοι στα χορτάρια, αυτό αξίζει, και τα άλλα κουραφέξαλα»

-κλεμμένο από τον Μπωντλέρ (ναι ο Μπωντλέρ, όταν μεταφράζεται στα Ελληνικά, γίνεται σκέτη ρόμπα –παρόλαυτά, το πιάνετε το γενικότερο νόημα).

…«η Φρίντα Κάλο ήταν τόσο δα μικρή σε σχέση με τον Ριβέρα, σκέτο ουρανοξύστη»…. (παραθέτω φωτό):

… «Τις Κυριακές, στα 25, σου φθάνει να ζεις μόνο με σοκολάτες και φιλιά, ο σκύλος να σε τραβά από τις κάλτσες για να τον βγάλεις βόλτα ή ένα αξύριστο μάγουλο να τρίβεται στην πλάτη σου ζητιανεύοντας κι άλλα χάδια»…

Και εγώ στο σημερινό μου ημερολόγιο:

Στα 43 οι σοκολάτες, απλώς παχαίνουν. Τα δε φιλιά, όλως παραδόξως, αδυνατίζουν.

Τεσπά..

Το βασίλειο μου για αυτόν τον ζω-γραφίστα που ζω-γραφίζει μια συγκεκριμένη ανάποδη πριγκίπισσα με τεράστια μάτια, πάντα θλιμμένη και γλυκιά, πότε στο Γκάζι και πότε στους Αμπελοκήπους…Ποιος είναι αυτός, και ποια η πριγκίπισσα? Είναι ένα κορίτσι που αναζητά ή είναι το κορίτσι που του φτιάχνει καφέ μόλις ξυπνήσει το πρωί?...αυτό, το παραξενότερο από όλα τα κορίτσια....