Αχ Άννα, Άννα...

Πάνω στη χαρά μου που φίλη που αγαπώ, μου έγραψε ότι με διαβάζει με ενθoυσιασμό και συγκίνηση…ξαναγράφω.

(Γιατί τέτοιο άτομο είμαι, πάρε μου μπριγιάν, πήγαινε με στη Ρώμη weekend να μου τραγουδάνε στη Fontana “te volgio bene assai”, κοίτα με στα μάτια μέχρι να βαρεθώ…δε μου κάνει τίποτα.

Πες μου πως με διαβάζεις, να έρθω να σου κάνω το σίδερο!! –που το μ-ι-σ-ώ μιλάμε, και μια φορά η Ντένη με είχε ρωτήσει «Πως σιδερώνεται αυτή μπλούζα που φοράς – πλισέ ήταν – και της λέω «Δεν έχω ιδέα» και πολύ χάρηκα που δεν ήξερα και δεν έχω σιδερώσει ποτέ. Και η Ντένη κρατούσε μια τσάντα Prada και μου λέει «κράτα την να πάω στην τουαλέτα, δεν είναι αληθινή Prada, από την Τουρκία την έχω πάρει, (για να μην έχω άγχος), αλλά άσχετα όλα αυτά.. Πάνε οι Prada, πάει σε λίγο και η Τουρκία και όπου να ‘ναι - δεν μπορεί - θα κάνω και σίδερο.) 

Αυτή ήταν μια υπέροχη εβδομάδα κυρίως γιατί φίλοι από τα (πολύ) παλιά, επανέρχονται από το πουθενά και μου στέλνουν γλυκά μηνύματα. Αντιγράφω :

Μήνυμα Α: «Σε θυμάμαι από το Δημοτικό που ρητόρευες με μεγάλη επιτυχία, και ποτέ δεν φορούσες ποδιά, και ήσουν το πιο ωραίο κοριτσάκι στην τάξη».

Μήνυμα Β: «…επειδή κάποτε είχαμε μια κουβέντα (…) θέλω να σου πω πως κάνω το βήμα and Ι'm going with love...a step into the unknown maybe. But a step in the right direction I feel...»

Δηλαδή ο κόσμος είναι follow your heart και the greatest trip begins with a single step, και γενικώς όλοι οι φίλοι μου έχουν γίνει διαφημίσεις whisky και εγώ προσωπικά σε αυτό προσβλέπω, από διαφήμιση της Cosmote (που ανοίγει η πόρτα και τραγουδάνε 50 βλαμένοι, συμπτωματικά όλοι ντυμένοι στα κόκκινα), να γίνω κι εγώ διαφήμιση whisky, Παναγία μου, το 2013.
Αυτά, α ναι και κάτι ακόμα: έγραψα συνταγή για κολλύριο (Tobrex, μια σταγόνα, 3 φορές την ημέρα), σε τσιγγανάκι που ζητιάνευε («Να το δώσεις στη μαμά μου αυτό και να της πεις να το βάλει στο μάτι σου»), και εκείνη την ώρα χάρηκα που είχα κάνει καλή πράξη –και στο παιδί μου αυτό θα έβαζα- , και τώρα έχω εφιάλτες ότι με κυνηγάνε οι τσιγγάνοι γιατί το παιδί είχε λοιμώδη μονοπυρήνωση π.χ. και όχι επιπεφυκίτιδα που νόμιζα εγώ, και εν τέλει τυφλώθηκε και φταίω εγώ - («Αχ Άννα, Άννα γιατί την πέταξες τη φλούδα απ’ τη μπανάνα?», όπως λέει κι ο Ευγένιος Τριβιζάς).

Τέλος πάντων, Άννα και το 2013 αλλά, you must remember this…a kiss is just a kiss…as time goes by...

 
Καλή Χρονιά σε όλους!

Let's talk about sex

Τα πράγματα είναι απλά –και εμείς τα κάνουμε πολλές φορές σύνθετα.

Ο Έρωτας δεν θέλει χρόνο, θέλει ταχύτητα. Η πραγματικότητα σε κυνηγάει και εσύ πρέπει να τρέξεις, να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς.

Κι αν κάποιος σας πει ότι χρειάζεται χρόνο, τρέξτε, τρέξτε γρήγορα μακριά.

Η πραγματικότητα τον έχει ήδη αρπάξει.

Όσο για αυτό το μυστήριο του σεξ (τι θέλουν οι γυναίκες και άλλα δεινά),  που πάντα είχατε τόσες απορίες και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε, ο Harold Brodkey το έχει λύσει άπαξ και δια παντός.

Αντιγράφω από το διήγημα «Innocence»:

« Ι figured I had kept her from being too depressed after fucking – it’s hard for a girl with any force in her and any brains, to accept the whole thing of fucking, of being fucked without trying to turn it on its end, so that she does some fucking, or some fucking up; I mean the mere power of arousing the man so he wants to fuck, isn’t enough: she wants him to be willing to die in order to fuck.

There is a kind of strain or intensity women are bred for, as beasts, for childbearing when childbearing might kill them, and child rearing when the child might die at any moment: it’s in women to live under that danger, with that risk, that close to tragedy, with that constant taut of causal courage. They need death and nobility near. To be fucked when there is no drama inherent in it, when you are not going to rise to a level of nobility and courage forever denied the male, is to be cut off from what is inherently female, bestially speaking”.

Οπότε καλύτερα μην το κάνετε αν δεν έχετε τα credentials.

Ή καλύτερα πηγαίνετε να δείτε το «Αν» του Παπακαλιάτη, στο οποίο ακούγεται κι αυτός ο ωραιότατος -και ανώδυνος - Chopin: