Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Amelie για μία ώρα

Έχω μια παιδική φίλη που τη λένε Μ. και η οποία σε όλη τη διάρκεια του Λυκείου, είχε μία παράξενη εμμονή με έναν συγκεκριμένο συμμαθητή μας.
Ο συμμαθητής αυτός ήταν ομοζυγωτικός (identical) δίδυμος με εε.. τον αδελφό του, πράγμα που καθιστούσε την παρακολούθηση του ανυποψίαστου θύματος μια εξαιρετικά tricky υπόθεση, αφού ποτέ δεν ξέραμε αν παρακολουθούσαμε αυτόν που "αγαπούσαμε" ή τον άλλον.
(Αργότερα έγινε τρομπετίστας και μάλλον είναι και gay οπότε τσάμπα οι παρακολουθήσεις –αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης, αυτή η ιστορία ανήκει στη Μ.).
Η Μ., ένα απόγευμα που πίναμε κάτι (κακάο υποθέτω γιατί η καφεΐνη δεν είχε μπει ακόμα στη ζωή μας), μου είπε : «Ξέρεις τη νύχτα όταν ξυπνάω και πάω να πιω νερό, το πάτωμα της κουζίνας είναι τόσο πολύ γεμάτο με κατσαρίδες που είναι ολωσδιόλου μαύρο, και δεν έχω που να πατήσω. Υπάρχουν κατσαρίδες παντού, σε κάθε ένα πλακάκι, σε κάθε ένα τετραγωνικό!!». Μια περίεργη ιστορία που οκ, ίσως κάπου, κάποτε μπορεί να συμβεί. Δεν έδωσα βάση.
Άλλη ιστορία, άλλη μέρα. Η Μ. είχε αγοράσει ένα ζευγάρι μπαλαρίνες, μπλε ίσως. Μου λέει «Αυτές οι μπαλαρίνες, όπως τις κοιτάς, δεν μοιάζουν με φασολάκια»? –Τι φασολάκια Μ.? -«Φασολάκια φρέσκα, πράσινα». Δεν έμοιαζαν πολύ, συγκεκριμένα δεν έμοιαζαν καθόλου αλλά για να μην τη στενοχωρήσω, οκ μοιάζουν κάπως –αν τα κοιτάξεις από τη σωστή γωνία, έχεις πιεί 4 βότκες και έχεις το μυαλό σου αλλού…

Τα χρόνια πέρασαν η Μ. πήγε στην Αγγλία για σπουδές, εγώ πήγα παντού - (που είναι όπως λένε, το μέρος που πάνε τα κακά κορίτσια)-, και μετά πήγα στο Λυκαβηττό, έκανα παιδιά, έγινα domesticated και πήρα SUV.
Ένα βραδάκι χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Μ. «Τι κάνεις, πως είσαι, πως χαθήκαμε!!!», -«Εσύ τι κάνεις πες μου!!». Η Μ.: «Καλά, καλά είμαι, αλλά μου έχει συμβεί το πιο απίθανο πράγμα: Ζω τη ζωή της Amelie! Δηλαδή ξυπνάω το πρωί και ζω σκηνές από την ταινία, κάθε μέρα όμως! Άρα για να ζω τη ζωή της, είμαι εν τέλει η Amelie. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έχω σχέση με τον Χόρχε Ντον, που αν θυμάσαι είναι ο πρωτοχορευτής των Μπαλέτων του 20ου αιώνα, του Μορίς Μπεζάρ, και όλες οι άλλες που είναι στο corps-de-ballet, με ζηλεύουν που εγώ είμαι και solist….».



Η Μ. μπορεί να τρελάθηκε καλλιτεχνικά και με μπρίο, αλλά για μένα ήταν η πρώτη άμεση επαφή με την ψυχική ασθένεια και με άφησε τρομοκρατημένη και πανικόβλητη.
Έκανα –παράλογα - σενάρια για το πώς μπορεί η Μ. να έρθει στο σπίτι μου μια μέρα που θα λείπω και να βλάψει τα παιδιά μου. Να γυρίσω από το γραφείο και να την βρω να κάθεται στον καναπέ μου, με μάτια που γυαλίζουν, σαν τον Τζακ Νίκολσον στη «Λάμψη».
Είπα στη νταντά να μην ανοίγει σε κανέναν. (Η οποία νταντά ήταν σαφώς πιο τρελή και πιο επικίνδυνη από τη Μ. και ζούσε ΜΕΣΑ στο σπίτι, but anyway..).
Χρόνια πέρασαν που απέφευγα τα τηλεφωνήματα της Μ..Μου ξυπνούσαν έναν κόσμο που φοβόμουν ότι υπήρχε. Που δεν ήθελα να δω. Και ντρέπομαι.

Πριν από 2 εβδομάδες με βρήκε μέσω facebook. Θέλει να γίνουμε «φίλες», έχει γράψει κι ένα βιβλίο και θα μου το στείλει. Ήταν λογική και τρυφερή.
Σκέφτομαι να μου δώσω άλλη μια ευκαιρία να γίνω άνθρωπος.

Η λογική ή η τρέλα είναι μια χρονική απόφαση: Θέλεις να είσαι η Amelie για μια ώρα ή για μια ζωή?

2 σχόλια: