Είναι τα μύδια post modern?

Αφού έτριψα τα κελύφη καλά καλά με το βουρτσάκι, και τράβηξα προσεκτικά όλα τους τα γένια, τα ξάπλωσα απαλά σε ένα αρωματικό κρεβάτι από λευκό κρασί, λάδι και σκόρδο. Ένα ένα, άρχισαν δειλά να ανοίγουν σαν όμορφα νεαρά αιδοία (πλάκα κάνω προφανώς – εξ ου όμως και η παρανόηση ότι τα οστρακοειδή είναι αφροδισιακά). Στη διπλανή κατσαρόλα έφτιαξα μια φρέσκια σάλτσα ντομάτας με το μείγμα μου «aglio – olio – peperoncino» και μόλις τα μύδια είχαν ανοίξει καλά, τα έριξα μέσα, και όλα μαζί πάνω από ένα καυτό spaghetti.

Το όλο θέαμα έδειχνε κάπως έτσι:

Έβαλα το Sex & the city – season 5 στο player και κάθισα. Η Ρώμη είχε μόλις πέσει. Και τότε κτύπησε το κουδούνι και εμφανίστηκε ο πιο άγευστος φίλος που υπάρχει στον (ήδη) μάταιο τούτο κόσμο. Και απρόσκλητος.

«Πως το βλέπεις αυτό το πράγμα;;»  -(Συγνώμη, δεν ήξερα ότι θα ‘ρθεις να βάλω να παίζει ο Μάλερ και να διαβάζω το 2^ο σεμινάριο του Λακάν).

Τον έδιωξα με δύο γρήγορα ουίσκι, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει..

Πάει αυτό, άλλο θέμα.

Διαβάζω το White Noise του Delillo, το οποίο είναι λέει “a classic of postmodern literature” – τουλάχιστον ήταν το 1985 που κυκλοφόρησε γιατί σήμερα τα 13χρονα π.χ. είναι πιο post modern ΚΑΙ από τον Delillo. (Ας πούμε : ο γιος μου με βρίσκει να κλαίω προχθές και τον αγκαλιάζω για να τον καθησυχάσω. «Μη στενοχωριέσαι, αγάπη μου» του λέω. –«Μαμά, εσύ στενοχωριέσαι, όχι εγώ. Το ξέρεις το ανέκδοτο που λέει: Μην πανικοβάλλεσαι, μην πανικοβάλλεσαι, ΜΗΝ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΛΕΣΑΙ» -κάνει πως πανικοβάλλεται.. Γελάμε κι οι δύο..Talking about post modern…)   

Λοιπόν ο Delillo γράφει: «What we are reluctant to touch often seems the very fabric of our salvation». – Δηλαδή, ή τουλάχιστον έτσι το ερμηνεύω, ποιος είναι ο μεγάλος σου φόβος; Βρες τον και πήγαινε εκεί ακριβώς. Και θα λυτρωθείς.

Πράγμα που μου φέρνει στη μνήμη αυτό το τραγούδι της Kimya Dawson που όλοι θέλουν να είναι κάτι άλλο από αυτό πού είναι (The flower said, "I wish I was a tree, The tree said, "I wish I could be a different kind of tree κτλ. κτλ.)

Και οι αγαπημένοι μου στίχοι:

And the rattlesnake said,
"I wish I had hands so
I could hug you like a man."
And then the cactus said,
"Don't you understand,
My skin is covered with sharp spikes
That'll stab you like a thousand knives.
A hug would be nice,
But hug my flower with your eyes."

Τι να πω.. 

Για μια σύζευξη ζούμε όλοι, κι ας πονάει και λίγο…