Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Ο κόμης Οργκάθ και ο ροφός




O πατέρας μου, που ζωγράφιζε κι ο ίδιος, είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία σε όλη του ζωή στον Ελ Γκρέκο.
Άνθρωπος της αισθητικής τάξης, όταν πέθανε, και συγκεκριμένα αφότου πέθανε, στην κηδεία του, είχε μεταμορφωθεί στον κόμητα Οργκάθ, την ημέρα της ταφής του.
Ήταν δηλαδή, ακριβώς έτσι:



 

Τα θυμήθηκα όλα αυτά συναντώντας σήμερα μια γυναίκα που είχε χάσει τον πατέρα της μόλις εχθές.
Φρεσκοσιδερωμένη και βαμμένη, περιέγραφε πως είχε κόψει και φάει έναν ροφό 8 κιλά που της είχαν δώσει δώρο την προηγούμενη  εβδομάδα («σε φέτες μέχρι να σκάσει»). Επίσης πως (θα φάει) ένα ολόκληρο μανιτάρι τρούφα «το οποίο κοστίζει € 200!!!». Ο κανιβαλισμός επέρχεται υποθέτω, όταν ο άνθρωπος τραπεζώνει και τρώει τα συναισθήματα του αντί να τα βιώνει.
Το κύριο βέβαια ερώτημα είναι αν η συναναστροφή με τέτοιους κανιβαλικούς τύπους, είναι επώδυνη και τοξική για αυτούς που δεν τρώνε τους ροφούς – στα καλά καθούμενα - αλλά στον ειδικό τους χρόνο και τόπο. Με λίγα λόγια, όχι μόνο θέλει ο ροφός –και το πένθος – τον χρόνο και την αισθητική του, αλλά κυρίως: Μην κάνετε παρέα με κανίβαλους, μια μέρα ίσως να πεινάσουν…