Για την αγάπη της Γεωμετρίας

Ένα μικρό απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου (Για την αγάπη της Γεωμετρίας), σε σχέση με τα δύο φύλα και τη μάχη (?) τους.

Δεν σας λέω τη γνώμη μου, πείτε εσείς…

«…Τα αγόρια ανάγκαζαν πάντα τα κορίτσια να κάνουν πράγματα που δεν ήθελαν: να περιμένουν τηλεφώνημα, να παθαίνουν υστερικές κρίσεις, να ρωτάνε διαρκώς «τι σκέφτεσαι?» και να παίρνουν πίπες όταν δεν έχουν καμία όρεξη να πάρουν πίπες. Κι ύστερα δεν είναι ποτέ ευχαριστημένα: παραπονιούνται ότι τα κορίτσια είναι κρυουλιάρες, ότι γκρινιάζουν, ότι τους πιέζουν κι ότι δεν κάνουν τις πίπες με τον ενθουσιασμό που αξίζει στις πίπες. Τέλος τα’ αγόρια λένε: «Είμαι εδώ τώρα», εννοώντας «Δεν ξέρω που και με ποια θα είμαι αύριο, απόλαυσέ το λοιπόν όσο διαρκεί».

Διευκρινίζω εδώ, ότι αυτά τα σκέφτεται η Ανατολή που είναι 16 χρονών και μια ηρωίδα κάτι σαν τον Holden Caulfield του Catcher in the rye. (Άσχετο: επειδή ποτέ δεν ήμουν ικανοποιημένη με την ελληνική μετάφραση «Ο φύλακας στη σίκαλη» και πάντα προσπαθούσα να βρω έναν καλύτερο τίτλο, μια φορά είχα δει αυτόν τον καλύτερο τίτλο, σε ένα όνειρο. Όσο διαρκούσε το όνειρο θυμόμουν τον τίτλο, σίγουρα και ζωηρά, όταν όμως ξύπνησα, είχε χαθεί. Όσο κι αν έσπαγα το κεφάλι μου, είχε εξαφανιστεί μ΄ένα «παφ»! Αλλά, όπως θα έλεγε και η Μαρία, θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα ξέρω). – μου φαίνεται ότι το catcher in the rye είναι το ιερό δισκοπότηρο του έλληνα μεταφραστή –αν εξαιρέσεις τον Οδυσσέα του Joyce βέβαια, που έχει στείλει πολλούς στον τάφο.