Σκυλίσια Μέρα

Προχθές είδα μια ταινία που λεγόταν «A dog’s tale» και διηγιόταν την ιστορία ενός τύπου (Richard Gere στο έργο) και του σκύλου του, (ένα Αkita), με το όνομα Hatchi.

Είναι μια ιστορία αγάπης και αφοσίωσης ανάμεσα στον άνθρωπο και στο μόνο πλάσμα που ξέρει να αγαπάει πραγματικά στον μάταιο τούτο κόσμο… το σκύλο.

O Richard Gere είναι ένας καθηγητής γύρω στα 60, γοητευτικός, (δηλαδή you still want to take care of him –in the broader sense), αλλά καμία σχέση με το ασύλληπτο hunk που ήταν όταν διάλεγε γραβάτες στο American Gigolo.

(Είναι άσχετο με το θέμα μας, αλλά θα το βάλω το βίντεο, δεν κρατιέμαι…) 

Τέλος πάντων, (κάντε ένα κρύο ντους και πείτε το Πάτερ Ημών από μέσα σας, και συνεχίζουμε).

Όπως παρακολουθούσα την ταινία, είπα στο Δημήτρη: «Έτσι τελειώνει η αγάπη του σκύλου» -«Πως?», μου λέει, -«Με το θάνατο».

Και θυμήθηκα ένα βροχερό πρωί Κυριακής, όταν ήμουν οκτώ χρονών που ξύπνησα ακούγοντας ένα σκυλάκι που έκλαιγε και βγήκα στον κήπο, για να βρω ένα μαύρο κουτάβι μούσκεμα, που είχε μπει κάτω από μια υδρορροή για να προφυλαχτεί!

Ο Ραν-ταν-πλαν, σκέφτηκα.

Μέχρι να ξυπνήσουν οι γονείς μου το κουτάβι είχε ήδη για σπίτι του μια κούτα Νουνού στην κουζίνα μας, για κουβέρτα του ένα παλιό –ή όχι και τόσο παλιό – πουλόβερ μου, και όνομα.

Τον έλεγαν Μάγκα.

Δηλαδή, πάντα από τότε που γεννήθηκα, είχα σκυλιά, αλλά αυτός ήταν ο Ένας, ο δικός μου σκύλος. Και εγώ ήμουν ο σωτήρας του.

Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν η μαμά μου είδε το σκύλο και της ανακοινώθηκε το όνομα. «Μάγκας»? «Μα το σκυλί είναι θηλυκό!», μου είπε. Δεν κολλήσαμε εκεί, πάντα ήθελα ένα σκύλο να τον λένε Μάγκα, ας ήταν και κορίτσι.

Ο Μάγκας έμεινε μαζί μας 14 χρόνια. Γέννησε τρεις γενιές Μαγκάκια, ήταν ερωτιάρης (α), προστατευτικός, καβγατζής και ριψοκίνδυνος. Μια φορά τον κτύπησε αυτοκίνητο και κυκλοφορούσε με γύψο στο πόδι, για κανένα μήνα.

Ήταν ένα γαλαζοαίματο ημίαιμο-όπως και το αφεντικό του δηλαδή, ακριβώς.

Όταν ήμουν 17 χρονών και πήγα για ένα χρόνο στην Αμερική, δεν έτρωγε στην αρχή αλλά  μετά το ξεπέρασε..Heart broken but adaptive…όπως το αφεντικό του δηλαδή, ακριβώς.

Και μια μέρα χάθηκε.

Μια κακιά, κακιά γυναίκα που έμενε δίπλα μας, μου είχε πει τότε ότι τον είδε χτυπημένο από αυτοκίνητο στο πλάι του δρόμου.

Και εγώ η ίδια είδα ένα μαύρο, σκοτωμένο σκυλί στην άκρη του δρόμου, όπως οδηγούσα, μια άλλη μέρα. Δεν άντεξα να σταματήσω να δω αν ήταν αυτός.

Αποφάσισα ότι ο Μάγκας απλώς έφυγε, για να πάει κάπου καλύτερα.

Όπως όλες οι μεγάλες αγάπες, έρχεται καμιά φορά στα όνειρα μου.

Εγώ είμαι παιδί κι αυτός κουτάβι, και παίζουμε. Εις τον Αιώνα των αιώνων. Αμήν.

Δεν ξαναπήρα ποτέ σκύλο. Ούτε πρόκειται.