Ένα βήμα μόνο

Είδα ένα όνειρο μια νύχτα που πήγαινε ως εξής: Ήμουν λέει μέσα σε ένα μαγαζί με είδη χορού και κρατούσα ένα κοριτσάκι απ’ το χέρι.

Είχα πάει για να αγοράσω pointes μπαλέτου. Η πωλήτρια έφερε τις pointes, (είναι πάντα θηλυκού γένους οι pointes στα Ελληνικά, μη με ρωτήσετε γιατί),  και άπλωσε ένα ύφασμα, κάτι σαν μικρή κουβέρτα μπροστά στα πόδια μου για να πατήσω και να τις δοκιμάσω. Τις φόρεσα και στάθηκα επάνω τους. Τότε το κοριτσάκι είπε: «Βγες, μαμά, βγες έξω από την κουβέρτα για να τις δοκιμάσεις!!!».

Εγώ στεκόμουν εκεί, έπρεπε να κάνω ένα βήμα μόνο για να βγω από την κουβέρτα, αλλά δεν το έκανα. "Αν βγω από την κουβέρτα και οι pointes δεν κάνουν, θα πρέπει να τις αγοράσω", σκεφτόμουν…και να πάνε άχρηστες.

Έχω περίπου 20 χρόνια να φορέσω pointes. Θυμάμαι όμως ακριβώς το συναίσθημα.

Πάντα οι αγαπημένες μου ήταν οι Freed. Λεπτές, χωρίς καλή στήριξη, αλλά με ευλυγισία και αίσθημα ελευθερίας.

Οι συμμαθήτριες μου προτιμούσαν τις Repetto. Πιο σταθερές, με καλύτερη βάση, σε κρατούσαν καλύτερα.    

Και για του λόγου το αληθές, να οι Repetto:

Και να οι Freed:

Αλλά πίσω στο όνειρο: 

Χρειάζεται να κάνω ένα βήμα για να βγω έξω από την κουβέρτα. Το κοριτσάκι φωνάζει «Βγες, βγες έξω, θέλω να σε δω να χορεύεις»…

(Οι ψυχαναλυτές λένε ότι καμιά φορά, τα άλλα πρόσωπα στα όνειρα είσαι εσύ ο ίδιος –but what do they know..).

Και στέκομαι εκεί, στις μύτες και πρέπει να κάνω ένα και μοναδικό βήμα για να βγω έξω.   

Ξύπνησα. 

Δεν έχω βγει ακόμα από την κουβέρτα.

Αλλά θεωρώ ότι όταν έχεις την επιθυμία, αυτό από μόνο του κάτι αξίζει.

Στη στοά πίσω από την Αγία Ειρήνη, υπάρχει ένα μαγαζί με είδη χορού. Ένα βράδυ που πήγα να πιώ ένα ποτό στην πλατεία, στάθηκα απέξω και το κοίταζα απολύτως μαγεμένη.

Μια μέρα θα μπω και μέσα.