Άκουσα εχθές, συμπτωματικά, το Once in a lifetime των Talking Heads : Letting the days go by / water flowing underground, και θυμήθηκα το παρακάτω του James Joyce –που πάντα ήθελα να μεταφράσω -( τι ασυνάρτητη γυναίκα) –
οπότε νάτο:
All day I hear the noise of waters
Making moan,
Sad as the sea-bird is when, going
Forth alone,
He hears the winds cry to the water's
Monotone.
Τhe grey winds, the cold winds are blowing
Where I go.
I hear the noise of many waters
Far below.
All day, all night, I hear them flowing
To and fro.
Όλη την ημέρα ακούω τον παφλασμό των κυμάτων
Making moan,
Sad as the sea-bird is when, going
Forth alone,
He hears the winds cry to the water's
Monotone.
Τhe grey winds, the cold winds are blowing
Where I go.
I hear the noise of many waters
Far below.
All day, all night, I hear them flowing
To and fro.
Όλη την ημέρα ακούω τον παφλασμό των κυμάτων
Να στενάζει
Λυπημένο σαν το θαλασσοπούλι
Όταν πετώντας μόνο
ακούει ανέμους να ουρλιάζουν
στης θάλασσας τον μονότονο ρυθμό.
Οι γκρίζοι άνεμοι, οι παγωμένοι άνεμοι φυσούν
Όπου κι αν πάω,
Ακούω παφλασμό πολλών κυμάτων
Βαθιά από μέσα,
Όλη μέρα και όλη νύχτα, τα ακούω να γλιστρούν,
Μπρος και πάλι πίσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου