En Francais, s'il vous plait!

Όταν ήμουν 8 χρονών πήγα στο πρώτο μου μάθημα Γαλλικών.

Θυμάμαι ότι τα πόδια μου δεν έφθαναν στο πάτωμα, από την καρέκλα που μου είχαν δώσει.

Ήταν μια ψάθινη παλιά καρέκλα, και σαν τον Proust με τις Madeleines, ακόμα και σήμερα όταν αγχώνομαι και ιδρώνουν οι παλάμες μου, νομίζω ότι σφίγγω μέσα τους αυτή την παλιά ψάθα. 

Η κυρία Μαίρη, η δασκάλα των Γαλλικών, ήταν μια καλλονή αρσακειάδα η οποία είχε υποπέσει στο εεε.. βασικό αμάρτημα με έναν φοιτητή της Φιλολογίας, και εν τέλει βρέθηκε, με το τέλειο λευκό manicure της – την εποχή που όλες τα έβαφαν κόκκινα – να διδάσκει Γαλλικά στην επαρχία.

Όλα αυτά όμως, είναι συνηθισμένα και αδιάφορα.

Το εντυπωσιακό στην κυρία Μαίρη ήταν το σπίτι της. Μια μονοκατοικία του ’80 (1880 εννοώ, όχι 1980 βρε) – της οποίας το κάθε δωμάτιο ήταν βαμμένο κι ένα διαφορετικό, έντονο χρώμα. Τρομερά ενδιαφέρον γεγονός για μένα τότε, αφού το δικό μας σπίτι –αφότου οι γονείς μου πήγαν εκείνο το ταξίδι στη Στοκχόλμη και γύρισαν με Σκανδιναβικό flair – ήταν κάτασπρο σαν ψυχιατρείο. Δηλαδή σαν ψυχιατρείο όπως τα έκαναν παλιά, τώρα μπορεί να τα διακοσμεί και η Martha Steward –I don’t know..

Υπήρχε λοιπόν, το πράσινο δωμάτιο, το καφέ –που έκανα κι εγώ μάθημα-, το γαλανό, το τυρκουάζ κ.ο.κ.

Και κάθε ένα από αυτά τα χρωματιστά δωμάτια, είχε σε κάθε ελεύθερη επιφάνεια που μπορούσες να φανταστείς, κεραμικές γλάστρες, δοχεία, φλιτζάνια τσαγιού, γεμάτα…κάκτους.

 Κάκτους μικρούς και τροπικούς, κάκτους ανθισμένους, κάκτους μεγάλους με τεράστια εχθρικά αγκάθια, κακτάκια που μόλις είχαν βγει απ’ το αυγό. Κάκτους, κάκτους παντού.

Καθόμουν λοιπόν εκεί, έγραφα στο τετράδιό μου και όποτε ξεχνιόμουν χαζεύοντας του κάκτους, η κυρία Μαίρη έλεγε δυνατά και αυστηρά: “En Francais, s’ il vous plait”!!!   

Ήρθε το καλοκαίρι της πρώτης χρονιάς και στο τελευταίο μάθημα πριν τις διακοπές, όπως στεκόμουν στην πόρτα και περίμενα να μου δώσει η κυρία Μαίρη το μοναδικό φιλί της χρονιάς, μάζεψα όλο το 8χρονο θάρρος μου και τη ρώτησα: «Γιατί έχετε τόσους κάκτους? Γιατί ειδικά κάκτους και όχι άλλα φυτά?»

-«Αγαπώ τους κάκτους, μου είπε, γιατί είναι σαν τους ευαίσθητους ανθρώπους, σκληροί και άγριοι απ’ έξω, μαλακοί και απαλοί από μέσα».

Προφανώς το κατάλαβα…

Ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να κοιτάξω αγριεμένο άνθρωπο χωρίς λύπηση και συμπάθεια.

Αυτούς οι «κάκτους», θέλω πιο πολύ απ΄όλους, να πάρω απ΄το χέρι…