Α, και να μην ξεχάσουμε να γράψουμε την ιστορία της Αμίνας με τη Μελίνα..
Αυτή που μας αρέσει να κάνουμε acting out, και όλες θέλουν να κάνουν τη Μελίνα και η Αμίνα (επειδή είναι δική της ιστορία), υποχωρεί και κάνει την Αμίνα.
Είναι το 1989 ή 1990 και η Αμίνα έχει πάει να δει το μπαμπά της, που ήταν Μορφωτικός Σύμβουλος τότε, στην πρεσβεία μας (sic), στην Αίγυπτο.
Εμένα δεν με άφησαν να πάω στο ταξίδι («που θα πας στην Αίγυπτο μόνη σου μπλα μπλα» –οπισθοδρομικοί και μπανάλ, αλλά δεν το ανέφερα γιατί μια φορά που είχα
πει στο τραπέζι, «Είστε petit-bourgeois» είχα φάει το μοναδικό χαστούκι της ζωής μου, και το είχα πρόσφατο, οπότε είπα να μην εμείνω στο θέμα)..
Τέλοσπάντων, σε αυτό το θρυλικό ταξίδι, πραγματοποιήθηκε δεξίωση στο Ασουάν, προς τιμήν της Μελίνας (Μερκούρη) κατά τη διάρκεια της οποίας η Αμίνα (μας) καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τη Grande dame.
Τα τραπέζια είχαν στρωθεί ανάμεσα στους Ναούς του Ασουάν, μια μαγική καλοκαιρινή νύχτα με τεράστια μαγική πανσέληνο..Τα τραπεζομάντιλα λινά, οι τουαλέτες
των κυριων, μακριές κτλ κτλ.
Η Μελίνα όμως, έπληττε αφόρητα και με ύφος βαρύ και Πειραιώτικο γυρίζει και λέει στην Αμίνα : «Τι να το κάνεις το lune bleue, όταν δεν έχεις νταραβέρι?»
Αυτό λοιπόν, το λάθος μήνυμα πήραμε από τότε, (που ήμασταν 20 χρονών), και χάσαμε φεγγάρια και φεγγάρια - και η ίδια η Μελίνα προφανώς, τίποτα δεν είχε διδαχθεί από τη Φαίδρα, τη Στέλλα και τις λοιπές παλιοϊστορίες της, οπότε τελικά…πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του ή πιο ποιητικά (στο κατά Brel ευαγγέλιο):
«Οn a vu souvent rejaillir le feu de l’ ancien volcan qu’ on croyait trop vieux…»
Και με τα rejaillir αυτά και πριν προλάβω καλά καλά να μασήσω μια τσίχλα, έγινα 40.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου