On the beach

To «Kafka on the Shore», του Murakami, το διάβασα το καλοκαίρι στις διακοπές.

Νόμιζα ότι για να λέει “on the shore”, θα είναι beach-book.

Παραθέτω απόσπασμα:

“Sometimes fate is like a small sandstorm that keeps changing direction. You change direction but the sandstorm chases you. You turn again but the sandstorm adjusts. Over and over you play this out, like some ominous dance with death just before dawn. Why? Because this storm is not something that blew in from far away, something that has nothing to do with you. This storm is you. Something inside you. So all you can do is give in to it, step right inside this storm, closing your eyes and plugging up your ears so the sand doesn’t get in, and walk through it, step by step. There’s no sun there, no moon, no direction, no sense of time. Just fine white sand swirling up into the sky like pulverized bones. (…)

And you really will have to make it through that violent, metaphysical symbolic storm. No matter how metaphysical or symbolic it might be, make no mistake about it: it will cut through flesh like a thousand razor blades. People will bleed there and you will bleed too. Hot, red blood. You’ll catch the blood in your hands, your own blood and the blood of others.

And once the storm is over you wont remember how you made it through, how you managed to survive. You won’t even be sure, in fact, whether the storm is really over. But one thing is certain. When you come out of the storm you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm is all about.”

Ναι, τελικά δεν ήταν beach-book...

Αυτό ακριβώς το απόσπασμα θυμήθηκα όταν είδα το «Δεσμοί Αίματος» του Παναγιωτόπουλου, ένα απόγευμα τον προηγούμενο μήνα. (Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα όταν διαβάζεις, βλέπεις σινεμά, συζητάς με ενδιαφέροντες – τίποτα δεν κάθεται φρόνιμα στο κουτάκι του! Όλα μπερδεύονται μεταξύ τους και στο τέλος δεν ξέρεις αν το διάβασες, το είδες, το έζησες ή το έφαγες)…

Anyway, με τον Παναγιωτόπουλο τι έγινε τελικά?

Λοιπόν το στόρυ έχει ως εξής:

Αυτή είναι άτομο μοναχικό και μόνο. «Ένα Ανεπιθύμητο Τίποτα», όπως λέει χαρακτηριστικά.

Ring a bell?

Αυτός είναι ο average νοσηρός τύπος που μένει σε άλλη πόλη, δε δίνει το κινητό του, εμφανίζεται και εξαφανίζεται όποτε θέλει.

Συναντιόνται ερωτικά – για χρόνια. Σε κάποιο σημείο αρχίζει να φέρνει και πόρνες στις ερωτικές τους συνευρέσεις.

Αυτή υποφέρει αλλά συνεχίζει να πηγαίνει. Για χρόνια.

Χωρίζουν.

Αυτή πάει να τον βρει. Αυτός την έχει ανάγκη –για πρακτικούς λόγους.

Μένει στο σπίτι της. Το όνειρό της έχει εκπληρωθεί.

Το έχει πληρώσει με αίμα, όπως στην καταιγίδα του Murakami. Αλλά είναι δικό της..

Και τώρα δε θα σας πω το τέλος, όπως έλεγε η γιαγιά μου στα αστυνομικά: «Το ‘χω ξαναδεί, ο δολοφόνος είναι ο γιατρός». Να πάτε να το δείτε μόνοι σας…

Θα αντιγράψω όμως ένα σχετικό απόσπασμα από το «Marriage Plot» του Eugenides:

«Mystical experiences are significant only to the extent that they change a person’s conception of reality, and if that changed conception leads to a change of behavior and action, a loss of ego».

Και αυτό το loss of ego μην το χάσατε, όπου κι αν σας τύχει. On the beach, ή και αλλού.