Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Arthur



Η σοβαρή γιαγιά μου, όταν πέθανε, μου άφησε ένα διαμέρισμα.
Η αστεία γιαγιά μου πάλι, μου άφησε ένα παλτό βιζόν and a weird sense of humor.
Ας πούμε η σοβαρή γιαγιά όταν έφευγες, έλεγε: «Να προσέχεις τον εαυτό σου», η άλλη γιαγιά έλεγε: «Που πας χωρίς κραγιόν?» 
Το διαμέρισμα είναι ξενοίκιαστο δύο χρόνια, το βιζόν δεν το φοράω για να μην με ψεκάσουν τίποτα ακτιβιστές στο δρόμο, το μόνο που αποδείχτηκε σωτήριο ήταν το sense of humor.
Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, όποιον κι αν ρωτήσεις αν έχει χιούμορ θα σου πει Ναι, αλλά στην περίπτωσή μου έχει αποδειχτεί και εμπράκτως.
Δηλαδή γελάνε με τα αστεία μου και άτομα που δεν ενδιαφέρονται α) να με κρεβατώσουν ή β) να τους δανείσω 50 ευρώ.

Το χιούμορ στην οικογένεια μας ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση νομίζω. Το να είσαι αστείος ήταν πιο σημαντικό από το να είσαι π.χ. καλός μαθητής, ωραίος, συγκροτημένος ή /και να λες την αλήθεια. Τα ψέματα ήταν mildly αποδεκτά, if you could get a good laugh in the end.
Ο κώδικας επικοινωνίας μας ήταν πολύ απλός: μιλούσαμε με ατάκες από το Arthur.
Ο λόγος είναι ότι στο Arthur υπάρχει όλη η απαραίτητη φρασεολογία που έχει ανάγκη μια οικογένεια για να επικοινωνήσει- (άλλοι λένε πως αυτό ισχύει για το Νονό, αλλά στο τέλος του Arthur, όλοι οι ήρωες είναι alive and kickinga major plus).

Και θα δώσω παραδείγματα για το Arthur:
«Μαμά πήρα 20 στη Γεωγραφία!!» - Μαμά: «Ill alert the Media»
Ο μπαμπάς σε πρήζει να φοράς ζώνη μόλις πρωτο-οδηγείς: «We understand its small, Arthur».
Γυρίζεις αργά και έχεις πιεί. Μαμά: «Everyone who drinks is not a poet», Κοραλία : «Some of us drink ‘cause we are not poets».
Μπαμπάς: «No one in our family ever drinks», Χάρης: «That’s great, you’ll probably never run out of ice».
And so on and so forth.

Όλα αυτά είχαν ένα οικτρό αποτέλεσμα.

Κανείς δεν μας προετοίμασε για την πραγματική ζωή. Όπου υπάρχουν συνέπειες σε ότι κάνεις και όπου ο κόσμος μιλάει με κανονικές προτάσεις που τις σκέφτηκε μόνος του –και όχι ο Arthur.
Από τότε, έχω περάσει 25 χρόνια αναζητώντας μια άλλη ταινία με της οποίας τα λόγια να μπορώ να πορεύομαι, αλλά καμία δεν είναι σαν αυτό, το  πρώτο έργο.
Ίσως φταίει και το ότι κάποιοι από τους πρωταγωνιστές της ζωής μου πέθαναν στην πορεία.
«Party poopers» –όπως θα έλεγε κι ο Arthur







4 σχόλια: